حادثه‌ها خاطره‌ها را جاودان می‌کنند و خبرها را عناصرش. اما گذر زمان از یادها و خاطره ها پاک میکند چه چیزی در چه زمانی و کجا و چرا اتفاق افتاده است...
عده ای همواره مدافع خاک و جان ملت هستند. رنگ لباس هایشان فرق میکند؛ محل خدمت هایشان متفاوت است و ماموریت کاریشان هم فرق میکند... رنگ لباس ها متغیر است اما اهداف مشترک دارند و با اعتقاد قلبی و از صمیم دل انجام وظیفه می کنند .
با درنگی کوتاه می توان به نکاتی مهم اشاره کرد:
۱: سرباز وطن؛ سرباز است برایش فرق نمی کند در مرز خاکی باشد با آبی؛ از حریم هوایی دفاع می کند یا حرمت زمینی؛ مرز جغرافیایی را مرزبانی می کند یا مرز اعتقادی؛ مدافع سلامتی است یا مدافع مردم مصیبت زده.
۲: سیل و زلزله و بیماری که می آید و روزگار عادی زندگی با بلای طبیعی را همان تنها سرباز وطن را بیدار نگه می دارد روز و شب یکی می شود شادی و غمش را در پشت دیوار خانه می گذارد و با خود به محل خدمت نمی برد؛ به دور از منت و بی توقع خدمت می کند ...
۳: همان سرباز وطن برایش فرقی ندارد سرباز صفر است یا سردار؛ پرستار است با پزشک؛ جهادگر است یا جهادی؛ جهاد می کند؛ کارمند دولت است یا نیروی آزاد. وقتی قرار است سرباز باشد و سربازی کند کارش را انجام می دهد، دل به دریا می سپارد و خطر را به جان می خرد. به هر جا می رود؛ مرگ در هنگام انجام وظیفه را افتخار می داند و حکم شهید پیدا می کنند.
دور از مقام و منصب سربازی می کند گاهی در این سوی مرزهای سرزمین گاهی آن سوی مرزهای جغرافیایی؛ زمانی برای حفظ سلامت؛ دوره ای برای حفظ امنیت؛ جسمش می شود معبر عبور؛گ روهان میرود گردان می آید؛ هرگز اخم نمی کند اما این نکته برای ما جالب است.
سیل می آید یا زلزله بمب باران می شود با حمله؛ بیماری واگیردار و کشنده می آید یا سختی زود گذر فقط در حریم خانه می مانیم سرمای زمستان و گرمای تابستان تنها برای ما اهمیت دارد یخچال خانه برای اهل منزل پر باشد... بقیه مردم فدای سر اهل منزل می شوند. به همین راحتی و تنها با گذر زمان تنها زمان و مکان اتفاق را یادآوری می کنیم مانند همان نیم روز پر اضطراب پایتخت و حضور داعش در تهران یا زمزمه آمدن شأن به نزدیکی مرزهای ایران اسلامی یا همین ایام که تلاش تیمی از سربازان سپید پوش بیمارستان ها پزشکان و پرستاران مهربانی که شاید مدتهاست نتوانسته اند به خانه بروند و از اهل منزل دلجویی کنند و چه بسا آن قدر درگیر این کرونا شده اند که خود را در معرض ابتلا قرار داده باشند. رحم کردن را چه زمانی باید بیاموزیم اگر رحم نکنیم رحم نمی بینم.
دستور ساده است به شرط آنکه باور کنیم همین بیماری سخت در چند قدمی ما دست و پا می‌زند، از کنار منزل و محل کارمان رد می شود و کافی است یک نفر از عزیزان مان درگیر این بلا شود تا تمام تلاش ها را از نزدیک ببیند و تلاش کند تا راهی برای رهایی بیابد اما افسوس که انسانیت را باید در تمام مرحله های زیستن مشق کرد و عشق به وطن و خاک و ناموس را در همیشه ایام عاشقانه تمرین کرد نه تنها در روزهای سخت ...
سختی ها می اید تا به ما بیاموزد:
